Wij Praten Niet

Wij praten niet volgt vier jonge personages, die ons door middel van diepgaande gesprekken met hun therapeuten meenemen in hun innerlijke strijd. Alle vier proberen ze te breken met hun voormalige wereld, waar ze - de één meer dan de ander - maar moeilijk van los kunnen komen.

Door in het hoofd van de jongeren te kruipen maakt regisseur Marjolein Busstra op een zorgvuldige en genuanceerde manier de complexiteit van de problematiek en het grijze gebied daaromheen zichtbaar. Als getuige van de intieme therapiegesprekken toont Busstra’s camera wat het met de jongeren doet als er naar hen geluisterd wordt. Wanneer zij pijnlijke herinneringen ophalen en geconfronteerd worden met hun verstoorde zelfbeeld vol schaamte en schuld, wordt ook voor de kijker het benauwde gevoel van de verstikkende situatie voelbaar. Wij praten niet wijst ons daarmee op het belang van signalering van seksueel geweld en opent het gesprek in een wereld waarin jongeren zich vaak niet veilig genoeg voelen om hierover te praten.

Visuele, metaforische scènes wisselen deze dialogen af en geven lucht aan de heftigheid in de gesprekken. Ondanks hun heftige situatie brengen de jongeren met humor, zelfspot en een nuchtere blik een bepaalde lichtheid met zich mee. Zo kom je erachter dat het geweld waar ze mee te maken hebben voor hen zo alledaags is, dat zelfs het woord verkrachting geen indruk meer maakt.

We zien hoe de toewijding van de therapeuten en de dynamiek van hun gesprekken de jongeren stimuleert om hun verleden een plek te geven en te werken aan het repareren van hun zelfbeeld – zonder veroordeling, schaamte of schuld. Zo leren zij stapje voor stapje hun eigen grenzen aan te geven, hun eigen keuzes te maken en hun boosheid en beschadigde vertrouwen te verwerken om zo zeggenschap over hun eigen lichaam terug te winnen en zelfs een beetje van zichzelf te houden.

Bij deze film zijn Engelse ondertitels beschikbaar.

Statement van de regisseur
‘Het raakte mij diep dat deze getraumatiseerde jongeren, die vaak met angst en schaamte door het leven gaan, mij met camera en al toelieten bij de gesprekken met hun therapeuten. Maar hoe ging ik de intensiteit van de verhalen en de spanning in de ruimte overbrengen aan het publiek als ik hun gezichten niet kon laten zien? Al snel koos ik voor het ‘over the shoulder’-shot, waarbij het gezicht van de therapeut centraal staat en als spiegel voor de kijker dient. Deze documentaire richt zich niet alleen op slachtofferschap, maar laat ook zien dat keuzes die jongeren maken heel destructief kunnen zijn. Zoals bijvoorbeeld de jongen in de film die in beginsel zichzelf prostitueert om zoveel mogelijk geld te verdienen. Dat de therapeuten het gedrag nooit veroordelen en altijd vol begrip luisteren, geeft de jongeren moed om uit de netwerken te stappen en inspireert ons als kijkers om zelf ook met een open blik naar deze jongeren te kijken en actie te ondernemen nu dit probleem zichtbaar is voor ons.’

Over de filmmaker